Dag 37

Je maakt hier elke dag wel iets nieuws mee dus aan de ene kant lijkt de tijd heel langzaam te gaan; aan de andere kant vliegt het voorbij, want de tijd in Meruake zit er al weer bijna op. Op dag 40 gaan we met het vliegtuig naar Sentani. Daar blijven we 6 dagen om ons visum te verlengen en een surat jalan (extra visum voor het binnenland) aan te vragen. Dit lijken belangrijke redenen maar het zijn eigenlijk smoesjes zodat we daar een beetje kunnen toeristen: in Sentani op zoek naar de mooie plekjes.

We zijn nu al een maand in Merauke en hebben een aantal studenten goed leren kennen. We doen veel dingen met hen samen en het is leuk om te horen over hun dromen om dominee/arts/iets anders te worden, en veel willen later op reis gaan zoals wij nu op reis zijn: naar de VS, Nederland of simpelweg ‘Afrika’. De meisjes zijn wat verlegener dan de jongens maar er zijn vaak ook gezellige gesprekjes als we helpen met koken of ’s avonds in de kamers. We voelen ons hier nu steeds beter op ons gemak, maar hebben ook wel zin om door te reizen naar Sentani en Wamena. We hebben het gevoel dat we hier nu hebben gedaan wat we konden, en gezien wat er te zien was.

We hebben nu gelukkig een paar mooie zitplekjes ontdekt in Merauke, die we al lang zochten. Tot nu toe gingen we voor onze rust naar het strand of een zwembad, maar daar zijn toch altijd nog mensen die je aanstaren, ‘bule’ roepen of naar je toe komen en vragen om een foto te maken omdat je blank bent. Er zijn zo weinig blanken in Merauke dat mensen je aanstaren en naroepen alsof je beroemd bent. Maar nu gaan we naar het park, waar geen bomen zijn maar wel een enorm Jezusbeeld (zo’n 14 meter hoog). Daar is het bijna altijd rustig. Ook gaan we soms naar een mooie ‘pondok’ waar je kan zwemmen. Deze is van een rijke Chinese familie en er mag alleen een exclusieve groep (lees: blanken) zwemmen. Dat is natuurlijk wat raar maar we genieten er wel van onze privacy, die we niet echt goed op andere plekken kunnen vinden. Op sommige momenten is het wel moeilijk dat je nergens anoniem kunt zijn, en dan zijn dit soort plekjes even onze redding.

We gingen laatst naar een minder druk strand om een les met de studenten voor te bereiden. Eerst gingen we onder de palmbomen zitten maar toen kwam er een lieve lokale vrouw naar ons toe. Ze zei dat we wel aan hun zelfgebouwde tafeltje mochten zitten een stukje verderop. Daar kletsten we wat met haar over hoe het is in Merauke, en met haar man die zei dat Nederland en Papoea samen gaan als broer en zus. Zo contact maken met de lokale bevolking hier is een van de leukste dingen die we hier ervaren, en over het algemeen doet de Papoea bevolking – in tegenstelling tot de Indonesische (niet-Papoea) bevolking – veel minder alsof je een gek dier in een dierentuin bent waarmee ze op de foto moeten.

Een ding wat we moeilijk blijven vinden is de omgang met dieren. Er is (zoals al eerder gezegd) een groot cultuurverschil met westerse culturen. Dieren worden door veel papoea’s alleen beschouwd als eten of als ‘speelgoed’, niet als levend wezen met gevoelens. Een paar dagen geleden lieten ze ons een mooi boomkikkertje zien (zie foto), maar daarna maken ze er een spel van om m uit de boom te schieten met pijl en boog. Als dat dan gelukt is, pletten ze m met een steen en gooien het kikkertje weg in de bosjes. Ook hadden ze vorige week opnieuw een kangoeroe uit het bos gevangen met een val die een poot van het diertje afbrak. Ze ‘’speelden’’ nog een tijdje met hem voordat ze hem doodden en opaten (er was maar één leerling die net het vlees net als wij niet wilde eten). We vinden het verdrietig om dit te zien, maar durven er niet echt iets van te zeggen. Ze doen dit niet omdat ze graag dieren pijn doen, maar omdat ze nooit echt hebben geleerd dat dieren bijzondere wezentjes zijn met gevoelens en hersenen. Tsja..

Het is hier de gewoonte dat je altijd vertelt waar je heen gaat of wat je gaat doen, zodra je een ruimte verlaat. Mensen vragen om toestemming om weg te gaan als je midden in een gesprek zit, maar ook als je toevallig in de buurt zit zonder dat je met elkaar in gesprek was. Soms begint iemand een moeilijke zin in het Indonesisch, en pas als je duidelijk probeert te maken dat je het niet begrijpt, blijkt dat ze eigenlijk aan het uitleggen waren waar ze nu naartoe gaan. Zelfs als ze aan het hardlopen zijn en ze lopen toevallig langs jou, vragen ze soms om ‘’permisi’’. Zulke kleine gesprekjes zijn altijd wel grappig, zo was er een keer ’s avonds een klein meisje op het schoolterrein. Een student vroeg haar: ‘’Waar is de maan?’’ en toen wees ze naar mij (Rienje) vanwege mn bleekscheten hoofd.

Op de SMTK organiseren we activiteitjes voor de leerlingen zoals een middag schilderen, Engels lessen (soms met meer of minder succes) of een filmavond: vooral natuurdocumentaires vinden ze helemaal het einde.

We hebben ook geholpen op een middag met straatkinderen. In Merauke zijn veel verwaarloosde kinderen of kinderen zonder huis, en er is één vrouw die deze kinderen regelmatig lesgeeft en helpt. Bij haar gingen we op bezoek met Gerrit en Peterine. We gingen samen eten, film kijken en knutselen. De kinderen waren eerst erg verlegen, maar toen ze een zakje met snoep en feesttoeters kregen, werden ze al een stuk uitgelatener (en sommige boefjes probeerde nog een keer extra in de rij aan te sluiten).

Onze tijd hier en Merauke had minder leuke momenten, maar gelukkig veel meer grappige, gezellige, interessante momenten. We zijn dankbaar voor de kans die we hebben gekregen om op deze bijzondere manier hier te mogen verblijven. Als we er aan toekomen, zal onze volgende blog zijn vanuit Sentani, waar we een weekje de toerist gaan uithangen voor we naar de lerarenopleiding gaan in Wamena! (met minder muggen en gemiddeld 10 graden koeler!!)