Dag 10

Vorige maandag, op dag 6, gingen we voor het eerst naar de SMTK. Toen we aankwamen werden we na een begroeting wel meteen gescheiden: er zijn twee verschillende slaapzalen, voor de jongens en de meisjes. We zijn nu gescheiden tijdens de nacht, ’s ochtends bidden en en bij het avondeten.

Op het schooltje zitten zo’n 40 Papoea’s, die uit de oude dorpjes in het oerwoud van Papoea komen. Ze waren allemaal heel nieuwsgierig naar ons, als de eerste blanke, westerse jongeren die daar logeren. Ze gingen meteen om mij (W) heen zitten in mn kamer (16 jongens in een kamer 3 bij 3) en wachtten hoopvol tot ik iets zei. De eerste gesprekjes kwamen moeizaam op gang: er zijn slechts enkele leerlingen die een beetje Engels kunnen en ons Indonesisch moest de eerste dagen een beetje op gang komen. Het voelde een beetje alsof we onszelf in het diepe hadden gegooid: we zaten tussen de geïnteresseerde Papoea’s die constant naar ons keken en probeerden te helpen. Ze bedoelden het goed en waren heel erg gastvrij en behulpzaam, maar wel zo gefascineerd dat het onmogelijk was iets te doen zonder dat ze je in de gaten hielden. We proberen dan wel een leuk gesprekje te houden en dat lukt dan wel aardig, maar ze zijn nog te verlegen om ons dingen te vragen en ons Indonesisch is nou ook weer niet zo goed dat we non-stop kunnen praten. Dat zwijgend om je heen zitten ging ongeveer 2 dagen door maar daarna waren ze een beetje aan ons gewend (en wij aan hen).

De manier waarop ze hun gastvrijheid uitten is heel erg leuk. Zo kregen de jongens voor een ontbijt 2 donuts, en ik zelf kreeg dan 2 donuts en 6 stukken cake, die ik nooit op kreeg. Of dat alle meisjes bij het avondeten een plastic bordje krijgen waar het eten al op is geschept, maar dat Rienje zichzelf mag opscheppen op een versierd glazen bordje.

Er zijn geen douches hier, er is een emmer water uit de put met een kleiner bakje zodat je het water over je heen kan gooien. Oh ja en kleren moet je met de hand wassen, dus we lopen gewoon wat langer rond in vieze kleren >:). Het is er altijd warm maar gelukkig hebben we beiden een klein ventilatortje naast ons bed en mijn (W)  waardering voor ventilators is nog nooit zo groot geweest. Mijn (R) kamergenoot slaapt liever op de grond dan boven in het stapelbed omdat het daar te warm is. Toen ik vroeg of het niet te hard was op de grond, zei ze alleen ‘sudah biasa’ ‘ik ben het al gewend’. ’s Avonds moet je wel vroeg naar je kamer gaan, omdat je buiten door de muggen wordt lek gestoken. Voor de rest is er niet echt iets te doen in je bed onder een klamboe, dus vaak zit er niets anders op dan om 9 u te gaan slapen. Overigens is dat niet erg want ze staan hier om 5 u(!) op, omdat wij bules (blanken) zijn mogen we ‘uitslapen’ tot 6u.

Het is flink wennen hier en we moeten even doorzetten. Vooral de eerste dag hadden we allebei een klap gehad van een cultuurshock. We werden allebei heel erg wanhopig en dachten gewoon alleen maar ‘waarom zijn we hier? Wat gaan we hier doen? En vooral: hoe gaan we dit de hele tijd volhouden?’ en meteen allerlei manieren verzinnen om te ontsnappen. Gelukkig hebben lieve berichtjes van mijn (R) moeder en hulp van Gerrit en Peterine heel erg geholpen en elke dag werd het ietsje beter, en nu gaat het gelukkig al veel beter. De SMTK is redelijk afgelegen maar we proberen wanneer het kan een ‘’ontsnappingsmomentje’’ te plannen, zoals naar het strand of zwemmen. We geven ook les aan de kinderen van Gerrit en Peterine en helpen met Engels les bij het Merauke Community Center een paar keer per week. Ook is het nog steeds wel genieten van de prachtige vlinders, plantjes en zonsondergangen. Op de SMTK raken we nu gewend aan het ritme en de communicatie wordt ook steeds beter. En het is natuurlijk altijd grappig als je je droge onderbroeken van de waslijn haalt en er zit een kikkertje in verstopt :p.